Stapelgek!

Zaterdag stond in het NRC een interview met Lieve Declercq, directievoorzitter van Vitens, het grootste drinkwaterbedrijf van Nederland. In de schaliegasdiscussie cq gekte neemt zij een reeel standpunt in cq kiest ze ervoor om niet met de wolven mee te huilen noch aan het gejuich van de minister mee te doen; ze wijst slechts op de in haar organisatie aanwezige kennis en wil terecht betrokken worden in de discussie. Maar daar gaat deze blog niet over.

Ze noemt namelijk verderop, bijna terloops, een ontwikkeling die veel organisaties, of ze nu publiek of privaat zijn, parten speelt. Het steeds maar weer lanceren van nieuwe (beleids)plannen, die de slagkracht in de weg komen te zitten. Haar credo in het kort; weg er mee!

Maar hoe doorbreek je de spiraal van steeds opnieuw en vanuit de beste bedoelingen allerlei beleidsplannen, projectplannen en verbeterplannen introduceren en op elkaar stapelen waardoor de organisatie letterlijk stapelgek wordt?

Frans van Loef beschrijft in zijn boek 'Stoppen met stapelen' een aantal makkelijk toe te passen principes. Zo geeft hij de lezer het 'schap-principe' dat eigenlijk niet meer wil zeggen dan dat er pas een plan op het schap bij kan, als er een ander plan van het schap verdwijnt. Ook geeft Frans tips over hoe je dat als medewerker in een organisatie die vooruit wil dan ook werkelijk voor elkaar krijgt.

Om niet stapelgek te worden, kortom, moet u focus aanbrengen in wat u wel en niet (meer) doet.

Daarbij moet u leren balanceren tussen de belangen van de verschillende stakeholders, een evenwichtsoefening die oefening en discipline vraagt. Maar daarover meer in de volgende blog.